Hôtel de Ville, Notre Dame, Panteon, Wieża Eiffla, Sekwana

Hôtel de Ville

Naszą przygodę zaczynamy od ratusza w Paryżu (hôtel de ville de Paris), czyli siedziby miejscowej rady miejskiej. Znajduje się w 4. dzielnicy, przy placu de l’Hôtel de Ville. Poza funkcją administracyjną pełni również funkcje reprezentacyjne – jest wykorzystywany jako miejsce odbywania się oficjalnych uroczystości. Tak jak wspomniałem we wstępie widać już wszędzie banery dotyczące tegorocznych Igrzysk Olimpijskich.

Obecny budynek został wzniesiony w latach 1874-1882 jako rozbudowana rekonstrukcja XVII-wiecznego ratusza, który został spalony podczas Komuny Paryskiej. Został zbudowany w stylu neorenesansowym według projektu architektów Théodora Ballu i Édouarda Deperthes’a. Jego fasada jest bogato zdobiona ornamentami, kolumnami, wieżyczkami i 136 rzeźbami najważniejszych paryskich osobistości.

Notre Dame

W kwietniu mija kolejna rocznica pożaru katedry Notre-Dame w Paryżu (05 kwietnia 2019r). Pięć lat temu świat przyglądał się, jak jeden z najcenniejszych i najbardziej charakterystycznych światowych zabytków płonie jak pochodnia. Z paryskiej katedry Notre-Dame, która przetrwała kilkaset lat i liczne wojenne zawieruchy, w krótkim czasie zostały w większości wypalone mury. Na szczęście świeżo odnowiona, „piękniejsza niż kiedykolwiek”, ma ponownie zabłysnąć 8 grudnia, w dniu Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, jej patronki.

Katedrę wzniesiono na wyspie leżącej na Sekwanie, w miejscu po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IX wieku. Jej budowa trwała ponad 180 lat (1163–1345).

Od 10 sierpnia 1806 roku w skarbcu katedry – pod opieką kanoników Kapituły Bazyliki Metropolitalnej – przechowywane były relikwie korony cierniowej.

Panteon

Panteon w Paryżu? A jednak 🙂

Powstał jako budowla w Dzielnicy Łacińskiej, wzniesiony pod koniec XVIII wieku jako kościół pod wezwaniem świętej Genowefy, a od 1885 roku pełni rolę mauzoleum wybitnych Francuzów.

Jak widać, nie na darmo uważa się, że jest on wzorowany na Panteonie rzymskim.

Wieża Eiffla

No i chyba kolejny standardowy punkt na mapie turystycznej Paryża. Stalowy kolos to prawdziwa ikona Francji i jeden z najbardziej charakterystycznych symboli stolicy tego kraju. Warto jednak wiedzieć, że o ile wśród turystów wieża wzbudza autentyczny zachwyt, to mieszkańcy Paryża nie zawsze byli jej przychylni.

Historia słynnej „żelaznej damy” rozpoczyna się w 1886 roku, gdy w drodze konkursu minister handlu wyłonił jej projekt spośród ponad 100 nadesłanych prac. Pomysłodawcami wieży byli dwaj pracownicy zatrudnieni w biurze projektowym Gustave’a Eiffela, a prace budowlane rozpoczęły się 28 stycznia 1887 roku.
Wieża powstała z okazji paryskiej Wystawy Światowej. Imponujący obiekt miał zaprezentować Francję całemu światu jako kraj zaawansowany technologicznie i inżyniersko, który jest na tyle nowoczesny, że w zbliżającym się stuleciu będzie mógł przejąć rolę europejskiego lidera.

Pierwsza platforma, wznosząca się na wysokości 57,63 m, była gotowa już w marcu 1887 roku. Druga platforma, zawieszona na wysokości 276,13 m, została wybudowana 23 miesiące później. W marcu 1889 roku nastąpiło uroczyste otwarcie wieży. Sam Gustave Eiffel zawiesił francuską flagę na jej szczycie, na wysokości nieznacznie przekraczającej 300 metrów. Gdy dodano piorunochron, wieża Eiffla osiągnęła 305 metrów wysokości. Przez pewien czas francuski kolos był najwyższą budowlą na świecie.

Jako ciekawostkę można dodać, że pod wpływem temperatury konstrukcja może zmieniać wysokość o 18 cm. Wynika to z kurczenia się i rozszerzania metalu, z którego jest zbudowana.

Widok z tak wysokiego obiektu zapiera dech w piersiach, podobnie jak wspinaczka na drugą platformę wieży. Prowadzi tam 1665 stopni. Oczywiście alternatywnie można dostać się tam windą, pod warunkiem, że macie ochotę stanąć w naprawdę długiej kolejce. Na sam szczyt można dostać się tylko windą z parteru lub z drugiego poziomu. Z oczywistego względu musieliśmy wybrać windę, aby dostać się na sam szczyt.

Dopiero w drodze powrotnej zjechaliśmy na drugi poziom i stamtąd zeszliśmy wspomnianymi schodami.

Jak wspomniałem wcześniej nie wszyscy byli zadowoleni z takiego obrotu spraw, ponieważ już w trakcie budowy wieży organizowano protesty, których celem było przerwanie prowadzonych prac. 14 lutego 1887 roku na łamach dziennika Le Temps ukazał się „Protest artystów”. Malarze, rzeźbiarze, prozaicy, poeci i architekci wyrazili swój sprzeciw przeciwko budowie w samym sercu francuskiej stolicy „niepotrzebnej i monstrualnej” wieży. Protestujący głosili, że konstrukcja „przytłoczy, pomniejszy i upokorzy swoim barbarzyńskim ogromem Sainte-Chapelle, Notre-Dame i Tour Saint-Jacques”.
Émile Zola – dziennikarz, eseista i krytyk sztuki – wyraził przekonanie, że „barbarzyńska masa merkantylnego płodu zmiażdży Notre-Dame”. Pisarz Guy de Maupassant stwierdził, że jedyną przyczyną, dla której codziennie stołuje się w restauracji mieszczącej się na wieży jest fakt, że tylko stamtąd jej nie widać.

Ponadto, jak to już w życiu bywa – zarówno twórca wieży, jak i władze Paryża oszukali Francuzów. Konstrukcja miała stać przez 20 lat, jednak Gustave Eiffel nie mógł się z tym pogodzić. Aby zapobiec rozbiórce swojego dzieła, założył na niej laboratorium meteorologiczne. Kropką nad „i” były zakończone powodzeniem próby z umieszczonym na szczycie wieży telegrafem bezprzewodowym.

Mimo licznych kontrowersji, wieża Eiffla przetrwała. Nawet gdy w 1944 roku wojska niemieckiego okupanta toczyły walki z Aliantami, Hitler rozkazał zburzyć wieżę i całe miasto. Na szczęście generał Dietrich von Choltitz – ostatni gubernator okupowanego Paryża – zignorował to polecenie.

Dzięki temu mogliśmy dziś postać 3h w kolejkach do kontroli bezpieczeństwa, kolejkach po bilety, kolejkach do windy na samym dole, a potem w kolejnej kolejce na poziomie drugim do wjazdu na samą górę i obejrzeć Paryż jak ludzie niemal 130 lat temu.

Sekwana

Rejs po Sekwanie to warty do rozważenia punkt programu w trakcie pobytu w Paryżu (oczywiście jeśli pogoda pozwoli – można wtedy wyjść na pokład i podziwiać atrakcje obok których się przepływa. Niestety nam pogoda tego dnia nie dopisała). Podczas rejsu można zobaczyć najsłynniejsze zabytki Paryża oraz nabrzeża Sekwany wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Przez całą podróż można podziwiać piękne mosty, takie jak Most Aleksandra III, Most Bir-Hakeim czy Most Alma. Podczas rejsu turyści mijają również ikoniczne budowle, takie jak Katedra Notre-Dame, Luwr czy Wieża Eiffla. Poniżej możecie zobaczyć jak wygląda trasa.