Łuk Triumfalny
Obok wieży Eiffla i katedry Notre Dame to właśnie Łuk Triumfalny (fr. Arc de triomphe, Arc de triomphe de l’Étoile) jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych budowli Paryża.
Łuk triumfalny jest początkiem i końcem najsłynniejszej ulicy Paryża Champs Élysées czyli Pól Elizejskich. Zamówił go Napoleon, który chciał upamiętnić zwycięstwa swojej armii, w szczególności zwycięstwo w bitwie pod Austerlitz. W roku 1806 po zwycięstwie pod Austerlitz cesarz Francuzów postanowił stworzyć pomnik, który swą wielkością przyćmi wszystkie dotychczasowe monumenty. Forma miała nawiązywać do tworzonych przez Rzymian łuków, pod którymi defilowali zwycięscy wodzowie. Wybrane miejsce znajdowało się przy granicy ówczesnego miasta. Niestety Napoleon nie doczekał ukończenia jego budowli (zmarł w 1821), a Łuk został oddany w 1836 roku.
Na łuku znajdują się wyryte nazwy miejscowości, w których armia napoleońska stoczyła swoje bitwy (między innymi polskie miasta jak Pułtusk, Ostrołęka i Lidzbark Warmiński) oraz nazwiska dowódców napoleońskich armii (w tym Poniatowski, Chłopicki, Kniaziewicz). Jeśli jakieś nazwisko jest podkreślone to oznacza, że ta osoba zginęła na polu bitwy.
Natomiast pod łukiem znajduje się odsłonięty w 1921 grób nieznanego żołnierza, upamiętniający poległych w czasie I Wojny Światowej.
A tutaj mamy widok z jego szczytu, bo na samej górze łuku triumfalnego znajduje się taras widokowy – jedno z lepszych miejsc w Paryżu na podziwianie miasta z góry. Paryski łuk ma 50 metrów wysokości oraz 45 metrów szerokości i jest największym obiektem tego typu na świecie.
Plac na którym znajduje się łuk nazywany jest przez paryżan L’Étoile czyli gwiazda, a nazwa ta pochodzi od dwunastu ulic, które odchodzą od ronda otaczającego łuk we wszystkich kierunkach. Oficjalna nazwa tego placu do Place Charles de Gaulle.
A tutaj mamy równo 284 stopnie prowadzące na platformę widokową.
SZYBKA SEKCJA BONUSOWA
Tu wrzucę do jednego „worka” kilka atrakcji, których nie udało się dokładnie zobaczyć ze względu na czas, ale jako inspiracja do zwiedzania sprawdzi się znakomicie.
LUWR
Luwr, czyli dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki. Jest to jedno z największych muzeów, a także najczęściej odwiedzaną placówką tego typu na świecie.
Obecnie paryskie Musée du Louvre gromadzi ponad 380 000 dzieł, z których 35 000 tworzą stałe ekspozycje zajmujące sale o łącznej powierzchni 60 600 metrów kwadratowych. Muzeum mieści znaleziska archeologiczne, detale architektoniczne, dzieła wszystkich sztuk plastycznych (rzeźba, malarstwo, rysunek, grafika, rzemiosło artystyczne). Ponadto Luwr mieści wielką bibliotekę, archiwum, pracownie konserwatorskie, instytucje naukowe o charakterze badawczym i dydaktycznym.
Pola Elizejskie
Avenue des Champs-Élysées („aleja Pól Elizejskich”), potocznie nazywana les Champs Élysées („Pola Elizejskie”) to reprezentacyjna aleja Paryża, łącząca plac Zgody (fr. Place de la Concorde) z placem Charles-de-Gaulle, na którym znajduje się Łuk Triumfalny. Ulica rozciąga się na odcinku 1910 metrów, gdzie spotkamy się z licznymi teatrami, restauracjami, kinami i ekskluzywnymi sklepami.
Petit Palais – muzeum sztuki, zbudowane na wystawę światową zorganizowaną w 1900 roku.
Bazylika Sacré-Cœur
Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego położona jest na wzgórzu Montmartre. Jest to też nazwa najwyżej położonej dzielnicy w Paryżu. Przystępne ceny nieruchomości byłej wioski, oryginalna architektura, liczne kawiarnie i restauracje oraz piękna panorama na miasto przyciągnęły bohemę artystyczną. To tutaj między innymi tworzył Vincent Van Gogh oraz Auguste Renoir, Pablo Picasso czy Claude Monet. Podczas kiedy artyści popijali absynt i tworzyli unikatowe obrazy, na wzgórzu powstawała bazylika. Budowę tego monumentalnego kościoła zainicjowało dwóch przemysłowców, którzy w podzięce za ocalenie Paryża w wojnie francusko-pruskiej, poprzysięgli zbudować tu świątynię i już w 1876 roku rozpoczęto budowę. Ukończono ją w 1914 roku, jednak wybuch pierwszej wojny światowej uniemożliwił konsekrację. Odbyła się ona 5 lat później, w roku 1919. Koszty budowli standardowo ponieśli wierni 🙂
Bazylika Sacre Coeur jest najwyżej położonym punktem Paryża. Ze wzgórza, na którym się znajduje, można podziwiać panoramę całego miasta oraz okolic w promieniu do 40 kilometrów. To w niej znajduje się największy dzwon Paryża i jednocześnie jeden z najcięższych dzwonów na świecie – „Savoyarde” (Saubadyjczyk). Waży on aż 18,5 tony i podobno gdy dzwoni, słychać go po drugiej stronie miasta. Dla porównania słynny dzwon Zygmunta w Krakowie waży „tylko” 11 ton.
Oczywiście lepiej podziwiać panoramę Paryża jak pogoda dopisuje 🙂
La Maison Rose to jedno z najpopularniejszych miejsc na Montmartre. Jest to różowy domek na tle porośniętego bluszczem budynku na rogu rue de l’abreuvoir i rue des saules. Obecnie jest prawdziwym symbolem uroku Montmartre, a swój niezwykły kolor zawdzięcza Laure Gargallo, znanej z modelowania dla Picassa. Kiedy kupiła dom na początku XX wieku, pomalowała go na różowo przed otwarciem kawiarni dla artystów.
Moulin Rouge
Moulin Rouge (pol. Czerwony Młyn) – music-hall i kabaret otwarty 6 października 1889 przez Josepha Ollera, położony w dzielnicy czerwonych latarni niedaleko Montmartre w Paryżu, jest znany z wielkiej, czerwonej imitacji młyna na dachu.
Kabaret od czasu powstania prezentuje przedstawienia taneczne, w których na scenie występują tancerze i tancerki ubrani w kolorowe, wymyślne stroje. Tancerki często prezentują się topless, ozdobione biżuterią lub barwnymi piórami. Na przestrzeni lat Moulin Rouge stało się słynne z wykonywanego tu kankana.
Jak jednak spojrzycie na zdjęcie, to czegoś może Wam brakować, takiego małego detalu. Akurat mieliśmy to „szczęście”, że po raz pierwszy od czasu powstania kabaretu (czyli od ponad 130 lat) z nieznanego powodu pod koniec kwietnia odpadły jego ażurowe skrzydła i spadły przed budynek, po drodze uszkadzając napis nad wejściem: z nazwy „Moulin Rouge” odpadły trzy pierwsze litery. Jak widać w przeciągu miesiąca od tej akcji nie udało się ich przywrócić 🙁
Plac Pigalle na trwałe zapadł w polszczyźnie i w polskiej kulturze masowej dzięki hasłu „W Paryżu najlepsze kasztany są na placu Pigalle” z filmu „Stawka większa niż życie”. Ale tak naprawdę, to wcale tam nie rosną kasztany, a sam plac również nie jest zbyt popularny w Paryżu.
Kolumna Vendôme
Kolumna w całości odlana jest z brązu, jedynie do budowy bazy wykorzystano porfir. Wznosi się na wysokość 44 metrów, mając 3 metry w obwodzie. Jej elementy dekoracyjne (hełm, płaskorzeźby) według oficjalnej wersji odlano ze zdobytych na Rosjanach i Austriakach armat w bitwie pod Austerlitz w liczbie 1200. Specjaliści jednak oceniają prawdziwą liczbę wykorzystanych dział na skromne 130.
Le mètre étalon
Dawno dawno temu… stary system miar (cale, stopy, łokcie, mile) był różny dla każdego kraju bo opierał się głównie na wymiarach królewskiej ręki lub nogi co jak można przypuszczać zmieniało się wraz ze zmianami na tronie, ale również było symbolem absolutyzmu monarszego, a tego właśnie we Francji podczas Rewolucji Francuskiej chciano się pozbyć. Dlatego też w 1790 roku zmuszono Ludwika XVI do wydania dekretu o ustanowieniu metra jako podstawowej jednostki długości obowiązującej w całym królestwie. Francuzi wyliczyli „metr” jako jedną dziesięciomilionową (1/10 000 000) część pół-południka Ziemi (odległość od równika do bieguna), a dokładnych pomiarów dokonano na dystansie Dunkierka-Barcelona. Jednocześnie wprowadzono system dziesiętny podziału nowej jednostki. W ten sposób powstały pierwsze Wzorce Metra.
Aby oswoić ludzi z zupełnie nową miarą, jak również by dostarczyć kupcom powszechnie dostępnego wzorca, w 1791 roku w Paryżu i okolicznych miasteczkach zainstalowano 16 Wzorców Metra (le mètre étalon) wykonanych z marmuru. Do dzisiaj zachowały się tylko cztery z nich w tym dwa w samej stolicy Francji. Jeden z nich możemy zobaczyć na Placu Vendôme, przy bramie Ministerstwa Sprawiedliwości.
Do kamienicy na tym samym placu co wspomniana kolumna i wzorzec metra, Chopin przeprowadził się do swojego ostatniego mieszkania w Paryżu. To właśnie tutaj, pod numerem 12 na Place Vendôme, umieszczona jest kamienna tablica: „Fryderyk Franciszek Chopin, urodzony w Żelazowej Woli (Polska) 22 lutego 1810 r., zmarł w tym domu 17 października 1849 r.”.
Ceremonia pogrzebowa odbyła się w kościele de la Madeleine, na którą przybyło kilka tysięcy osób, wśród nich przyjaciele Chopina, wybitne osobistości paryskiego świata kultury i przedstawiciele Wielkiej Emigracji.
Następnie kondukt żałobny, z księciem Adamem Jerzym Czartoryskim, udał się na cmentarz Père-Lachaise, aby przy dźwiękach „Requiem” Mozarta oraz skomponowanego przez Chopina „Marsza żałobnego”, pochować go wraz z ziemią, którą artysta przywiózł z Polski.
Muzeum perfum Fragonard
I na deser przed wyjazdem z Paryża, udało nam się zwiedzić muzeum perfum – wiadomo Paryż/perfumy. 🙂
Pierwsza część to tradycyjne muzealne „oprowadzanie”. Przewodnik wprowadzi Was w historię perfum, opowie, jak były one wytwarzane i do czego używano ich w przeszłości. Na sam koniec poznacie historię rodziny Costa, która zarządza marką Fragonard.
W drugiej części wizyty tzn. „praktycznej” poznacie poszczególne zapachy perfum Fragonard. Przewodnik każe Wam zgadywać, jakie nuty czujecie w poszczególnych perfumach. Opowie też, na jakiej zasadzie tworzy się ich kompozycje.
Pod sam koniec będziecie mieli czas, żeby poznać produkty Fragonard: od wyszukanych mydeł, poprzez kremy, kosmetyki do ciała, świeczki i oczywiście perfumy….
Oczywiście jest duża szansa, że jakiś zapach przypadnie Wam do gustu, więc warto wydać kilka euro na prawdziwe perfumy i kupić małą buteleczkę jak Monika… no ewentualnie trzy 🙂
I to już koniec – POZDRAWIAMY!
Najnowsze komentarze